کد مطلب:35550 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133

«سیروا علی اسم الله»

به كمك و همراهی نام خدا سفر كنید.

علی (ع) با سپاهیان عراق در بیرون كوفه خیمه زد، تا با خوارج نهروان نبرد كند. در این هنگام یكی از ستاره شناسان- كه شاید برادر «اشعث بن قیس كندی» بود- به حضور حضرت شرفیاب شده گفت: با كمال تاسف عرض می كنم كه در این ساعت ستاره مریخ به خانه زحل نزدیك شده و حمله امیرالمومنین (ع) با شكست قطعی روبرو خواهد شد و دشمن پیروز خواهد گشت. امام (ع) اندكی خیره به چهره این ستاره شناس نگریست، سپس فرمود:

چه بیهوده پندار و یاوه شعار
ستاره شناس است زین رهگذار

چگونه به تكذیب قرآن و دین
به قول منجم نمایم یقین؟!

چو مریخ شد با زحل هم زمان
از آن مرد جنگی ببیند زیان!

بود راست قول ستاره شمر؟
دروغست خود قدرت دادگر!

مسلط بود بر زمین و فضا
جهان آفرینی به نام خدا

جو اویست نقش آفرین جهان
منجم چه كاره است در این میان؟!

ستاره شناس است از این با خبر
ستاره بگرداند از او خطر

اگر خود صحیح است این سان قیاس
خدا خوانده خود را ستاره شناس

اگر قول اینان بود معتبر
ز حكم خداوند پیچند سر

طبیعی بود گردش این كرات
ندارند تاثیری اندر حیات

مپندار هرگز در این ماسوی
كسی را موثر به غیر از خدا

[صفحه 265]

نه بپسندم از اینكه خود كودكان
بدین گفته ها تیره دارند جان

چه زیباست شبها كه سیارگان
ببینیم بر پرده آسمان

به شام سیه گشته چشمك زنان
بدیع است شب چهره آسمان

شتر چون چراند به شب ساربان
شناسد به سیاره ره بی گمان

از این بیشتر نیز خود اختران
ندارند سود و زیان بی گمان

به گفت منجم مبندید دل
كه جادوگرانند پیمان گسل

از این ره تفاوت ندارد چنان
ستاره شناس است چون كافران

پناهنده ام بر خدای جهان
كه دوزخ بود منزل كافران

چو یاوه است قول ستاره شمر
پناهنده باشید بر دادگر

بسیجید در ره به دنبال ما
كه باشد همی حافظ ما خدا

[صفحه 266]

صفحه 265، 266.